Warszawa, 24 marca 2025 r.

Szanowni Członkowie Rodziny Profesora,

Szanowni Zebrani,

Stajemy dziś w obliczu wielkiej straty. Odszedł od nas Profesor Roman Nagórski – wybitny naukowiec, nauczyciel, mentor i człowiek, który przez dekady kształtował oblicze polskiej nauki, a szczególnie mechaniki teoretycznej w Politechnice Warszawskiej. W imieniu całej społeczności akademickiej Wydziału Inżynierii Lądowej, a w szczególności Zakładu Mechaniki Teoretycznej, Mechaniki Nawierzchni i Dróg Szynowych, w którym pracował aż do przejścia na emeryturę, pragnę oddać mu hołd i podkreślić jego niezwykły wkład w rozwój naszej uczelni.

Profesor Nagórski poświęcił swoje życie nauce i dydaktyce. Był człowiekiem, który nie tylko pogłębiał wiedzę, ale również przekazywał ją kolejnym pokoleniom inżynierów. Jego pasja do mechaniki, teorii powłok sprężystych i mechaniki nawierzchni drogowych owocowała licznymi publikacjami, monografiami oraz kierowaniem wieloma projektami badawczymi, w tym dotyczącymi prognozowania trwałości i wytrzymałości nawierzchni drogowych. Dzięki jego wysiłkom oraz współpracy z międzynarodowymi instytucjami i programami badawczymi, Politechnika Warszawska umocniła swoją pozycję w dziedzinie mechaniki konstrukcji inżynierskich.

Kariera naukowo-dydaktyczna Profesora Nagórskiego była imponująca –  po ukończeniu studiów na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej PW (1976 r.), był związany z Wydziałem Inżynierii Lądowej PW, gdzie przeszedł wszystkie szczeble akademickie, od asystenta (do 1979 r.), adiunkta (do 1987 r.), docenta (do 1995), prof. nadzwyczajnego (do 2019) i profesora. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych uzyskał w 1998 roku. Pełnił wiele ważnych funkcji, w tym kierownika Zakładu Mechaniki Teoretycznej, dyrektora Instytutu Dróg i Mostów, a także pełnomocnika Rektora PW ds. kształcenia ustawicznego. Brał udział w pracach licznych komisji senackich oraz rektorskich, działając na rzecz reform i rozwoju programów studiów.

Jego wkład w rozwój nauki to nie tylko badania i publikacje, ale także kształtowanie środowiska akademickiego. Profesor Nagórski był autorem podręczników, skryptów i zbiorów zadań, które do dziś służą studentom i młodym naukowcom. Był promotorem trzech zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem dziewięciu przewodów doktorskich i pięciu habilitacyjnych. Jego badania miały również charakter aplikacyjny – współpracował z jednostkami administracji oraz podmiotami gospodarczymi, realizując ekspertyzy w zakresie konstrukcji nawierzchni drogowych i szynowych.

Za swoją działalność został uhonorowany licznymi nagrodami. Otrzymał cztery nagrody indywidualne Rektora PW za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne oraz pięć nagród zespołowych za osiągnięcia naukowe. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznało mu cztery nagrody zespołowe za wkład w rozwój nauki. Był również laureatem prestiżowej Nagrody Wydziału IV PAN. Jego zasługi dla polskiej nauki i edukacji zostały docenione poprzez odznaczenia państwowe – Złoty Krzyż Zasługi, Medal Złoty za Długoletnią Służbę oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej.

Nie można również zapomnieć o Profesorze jako człowieku – skromnym, pracowitym, zawsze gotowym do pomocy i wsparcia. Jego życzliwość, uśmiech i ciepłe słowo pozostaną w naszej pamięci na zawsze. Wielu z nas miało zaszczyt i przywilej z nim pracować, uczyć się od niego i czerpać z jego nieocenionej wiedzy. Był nie tylko wybitnym naukowcem, ale także mentorem, który inspirował innych do ciągłego rozwoju i poszukiwania nowych dróg w badaniach naukowych.

Jako społeczność Wydziału Inżynierii Lądowej i całej Politechniki Warszawskiej, żegnamy dziś Profesora Romana Nagórskiego, ale jego dziedzictwo pozostanie w murach naszej uczelni, w naukowych publikacjach, wśród absolwentów, których wykształcił, i w pamięci tych, którzy mieli zaszczyt go znać. Wierzymy, że jego praca i dokonania będą inspiracją dla kolejnych pokoleń badaczy i studentów, którzy będą kontynuować jego dzieło.

Niech odpoczywa w pokoju,

Cześć Jego Pamięci!